Adrian Crowley (MT) Singer-songwriter AB Brussel (02-10-2021) report & photo credits: Anja Cleemput info club: AB Brussel info band: Adrian Crowley © Rootsville 2021

Adrian Crowley is een singer-songwriter geboren in Malta die in Dublin woont waar hij toch zijn meeste bekendheid heeft verworven. Zijn stem, een kruising tussen Leonard Cohen, Mark Lanegan en Nick Cave, dringt natuurlijkerwijze aan om je vast te klampen aan elk woord. Hij staat bekend als iemand die zijn teksten schetst als echte verhalen met hoofdkarakters en een degelijke opbouw, vaak geschreven terwijl hij door zijn raam naar buiten zit te kijken. Of zelfs in zijn slaap : Since I started doing music full time, I actually hear it in my sleep and sometimes wake up and wonder who left the stereo on – and it's really in my head. It's unbelievable. I think it's a kind of natural aural hallucination. I'll hear it as I'm waking – it might wake me. I'll be dreaming music but then it might take me out of my dream. Adrian Crowley zijn teksten zijn bijna een verzameling korte verhalen die allen met elkaar verbonden zijn. Mooie singer-songwritermuziek met de prachtige baritonstem van Crowley bijgestaan door zijn gitaar of Mellotron piano. Adrian Crowley distilleert zijn discrete observaties in zijn prachtige verstilde songs.

Dressed in black met een zwarte pet zuigt Crowly je als gepatenteerde storyteller mee in zijn verhaal en gaat meteen sterk van start met het obscure ‘Wild is The Wind’, gezongen met die heerlijk grafstem van hem, die klinkt als Iggy Pop met een zware kater tijdens een moeizame ochtend. Als soundtrack bij de vallende bladeren gooit hij er meteen ‘And so Goes The Night’ tegenaan, dat handelt over nachtelijke bezoekjes van de goede fee … Malafide waarzeggers krijgen een sneer in ‘Fortune Teller Song’ en we mogen ook even mee op reis met ‘A few Soft Things For The Road’ en ‘Halfway To Andalusia’ alwaar hij naar de sterren kijkt. En zo kon je ook een speld horen vallen in het mooie ‘Northbound Stowaway’ dat gebaseerd is op een zevendaags scheepjournaal, mooi verklankt op de witte mellotron organ.

Deze verleende ook een droefgeestige feel aan ‘The Colours Of The Night’ dat ontstond vanuit een surrealistische kerker. ‘I still see you among Strangers’ ging over het gemis van een overleden vriend en greep recht naar de keel. Hij croonde een heerlijk end weg in het eveneens existentialistisch geïnspireerde ‘Underwater Song’ waarin hij op zalig mysterieuze wijze tracht te achterhalen wat echt en wat een droom is. Eens wens die wij allemaal wel eens koesteren. Logischerwijs volgde dan het tevens intimistische ‘The Wish’.

Hij klinkt tussen ene David Sylvian en Nick Drake in de van en aan Bowie opgedragen cover ‘Cat People’. ‘Crow Song’ is een nummer met een trieste ondertoon dat het verhaal vertelt over een kraai met een gebroken vleugel die na een stormachtige nacht gered wordt van de ondergang. Niettegenstaande de vogel er na goede verzorging terug bovenop kwam en vrijgelaten werd, werd het arme dier later toch nog dood onder een hek teruggevonden.

Zoals Lou Reed zich in zijn comeback-album ‘New York’ opwierp tot een chroniqueur van de grote en kleine kantjes van “zijn” stad, kijkt Crowley 7 dagen intens naar de rivier vanuit zijn appartement in ‘Ships On The Water’. Alweer een contemplatieve observatie met een zeer filmisch karakter. Je ziet het allemaal voorbij komen en gaan als je je ogen sluit tijdens de warme woordenvloed van onze meester-verteller…

Tijdens ‘A Shut-In’s Lament’werpt hij zich op als een soort van bezwerende sjamaan-priester en houdt deze toon aan in het collectieve gospelmoment ‘The Singalong’. Sfeer alom in de zaal. ‘Take Me Driving’ is dan een typisch nummer voor iemand zonder rijbewijs, zoals hij zelf zegt. Hij deelt ons mee dat zijn observatiedrift er ook toe heeft bijgedragen tot het waarom van het feit dat hij nooit een rijbewijs haalde. En, dit lijkt ons hier in zijn hoogstpersoonlijke geval wel een veilige en terechte beslissing geweest te zijn. Zeker als je weet dat bijvoorbeeld zijn album ‘I See Three Birds Flying’ uit 2012 tot stand kwam na langdurig kijken naar de veugelkens op zijn balkon. Beter niet achter het stuur dus , deze brave man ! Ook al woont David Crowley die ook al jaren in Frankrijk verblijft kan hij het niet nalaten om zijn vaderland te evoceren , Dublin ademt muziek uit, en het residu van de traditionele pub songs als ‘Bread and Wine’ heeft zich zo in de poriën en het grondwater vermengt dat het onmogelijk is om de muziekbeleving en het dagelijkse bestaan los van elkaar te koppelen, zo ook in deze song, ontstaan in een havenbar.

Dan herdenkt hij mensen als Yoeri Gagarin en Antoine de Saint-Exupéry in het broze ‘Lullaby to a lost Astronaut’, ze zingen mee vanuit hun gemeenschappelijk Tower of Song. Heel het optreden door speelde Crowley prachtig spaarzaam bas en gitaar tegelijk uit dezelfde snaren en hij stuurde ons naar huis met en op een hoopvolle noot via ‘Some Blue Morning’ een song over hoop op hoop, a nice step into the glooming indeed.

Een warm kampvuurconcert in een nu al veel te koud aanvoelende herfst, ideaal om een kille zondag met een beetje collectieve warmte aan te sluiten, dank u Mr Crowley en de AB!